برای رفع بحران آب، اهالی روستا باید خودشان پیش قدم شوند

آقای سید روح الله ابوالحسنی در مقاله خود به نکته ی مهم اشاره کرده است؛ اینکه برای رفع مشکل کمبود آب، اهالی روستا باید خودشان پیشقدم شوند و با کار جهادی، تحول بزرگی نظیر اولین لوله کشی روستا را رقم بزنند.

قبل از ارائه مطلب خود نظر شما را به خلاصه ای از کتاب “ما چگونه ما شدیم” نوشته صادق زیباکلام جلب میکنم

فصل دوم: ایران چگونه جای است// ص۹۹

در غرب آب به حد وفور و به مراتب بیش از آنچه که مورد نیاز انسانها باشد وجود داشت. نزولات جوی غنی ، منابع سرشار آبهای جاری و بالاخره سهل بودن دستیابی به دریاها ،امکاناتی بودند که سرنوشت تکامل اجتماعی غرب را رقم زدند اما در شرق چنین امکاناتی بصورت گسترده وجود نداشت.

اولین و مهمترین تفاوتی که در نتیجه ی شرایط اقلیمی در شرق و غرب به وجود آمد این بود که در غرب بدلیل وفور امکانات طبیعی ، نیازی به نیروی انسانی برای تهیه، انتقال و توزیع آب نبود.

بگفته دکتر خنجی: “…در سراسر اروپا بر خلاف مشرق زمین ابرها وظیفه توزیع عادلانه آب را همواره بر عهده داشتند و بدین سبب است که برای اروپائیان هرگز مسئله ای بنام ((آب)) وجود نداشته است. تقریباُُ در سراسر اروپا آب همچون هوا و آفتاب نه محدود بوده و نه قابل تملک…”

اما در شرق بدلیل کمبود آب تصویر کاملأ متفاوتی به وجود آمد. در اینجا انسانها از همان ابتدا مجبور شدند تا با مشکل کم آبی دست و پنجه نرم کنند. آنان به حکم نیاز، مجبور شدند برای بقاء و توسعهَ جوامع خود به تلاشی عظیم دست زنند: ابزار و لوازم برای انتقال آب اختراع نمایند، کانال بکشند، قنات حفر کنند، بند بکشند و …. تا بتوانند بخشی از نیازهای خود به آب را تأمین نمایند.

بنظر میرسد ایرانیان نخستین کسانی بودند که به کمک اختراع ابزار و دستگاههای مکانیکی موفق شدند آب را از بستر رودخانه و سطوح پایین تر به مناطق بالاتر منتقل نمایند.

پروفسور ((مک لوی))  معتقد است که اختراع ایرانیان که به نام ((چرخ ایرانی)) معروف شد در حدود ۳ قرن قبل از میلاد به همین نام در مناطق دیگر جهان مورد استفاده بوده است.

مسئله کم آبی روستای گیلاس هم از دیرباز وجود داشته است؛ البته علاوه بر کمبود آب مشکلات آبی دیگری هم وجود دارد مانند بی کیفیتی آب شرب که اکثر اهالی را وادار می کند زمانی که به گیلاس می روند، آب معدنی خریداری کنند و یا از آب جوشیده استفاده می کنند.

از طرف دیگر آب زراعی روستا با وجود کمبود کیفیتی عالی دارد؛ به طوریکه اهالی روستاهای مجاور برای درمان بسیاری از امراض مانند دفع سنگ کلیه از آن استفاده میکنند ولی ما گیلاسی ها از آن آب گوارا برای آبیاری  درختان و کشاورزی مصرف می کنیم و خودمان از آب شرب بی کیفیت و آلوده می نوشیم و مورد استفاده‌ روزمره خود قرار می دهیم. حال باید بدانیم مشکل چیست و چگونه باید آن را حل کنیم؟!

اگر کمی همت و پشتکار داشته باشیم می توانیم هم مسئله کم آبی و هم بی کیفیتی آب شرب و آب زراعی روستایمان را حل کنیم.

همه ی ما میدانیم که روستای گیلاس یکی از اولین روستاهای منطقه لاریجان بود که لوله کشی آب شرب در آن انجام شد؛ آن هم توسط فردی خیر و دلسوز به نام آقای “منصور بدر” که هیچ مسئولیتی اعم از عضویت در شورا یا هیئت امنا در روستا نداشت. ایشان این کار را با پشتکار و همت اهالی انجام داد و بعدها روستاهای اطراف به تبع این کار بزرگ گیلاسی ها  اقدام به لوله کشی آب روستای خود کردند.

 البته این نکته را یادآور شدم که شما بچه محل گرامی بدانی که برای حل این مسئله لزوما نباید شورا یا کاره ای در روستا باشی بلکه همه ما میتوانیم در حد توانمان برای حل این مشکل بزرگ قدمی برداریم.

و اما کلیت پیشنهاد:

از آنجا که فاصله روستای گیلاس با رودخانه هراز حدودأ یک کیلومتر (به صورت مستقیم) است، میتوان ضمن بررسی های کارشناسی، آب رودخانه هراز را توسط پمپهای صنعتی (سه فاز) به روستا منتقل و بین کشاورزان تقسیم نمود و آب کشاورزی فعلی (بنگااو) که از کیفیت بسیار مناسبی برخوردار است را به لوله کشی محل متصل کرد. ((البته این طرح نیاز به کارشناسی هم دارد.))

به نظر من یکی از راه های جبران کم آبی و حل مسئله‌ آب روستا این است به همین جهت تحقیقاتی در مورد انواع پمپها انجام دادم که در صورت نیازمسئولین روستا، حاضر به ارائه آن می باشم .