آنهایی که هفته گذشته آقا سید نعمت علیزاده را در مجلس ترحیم فرزندش سید محمود علیزاده دیده بودند، از حال نزار و جان بی رمقش در آن روز می گویند اما نیک که بنگریم در می یابیم که آن جسم خسته و سالخورده روی صندلی چرخ دار، باعث برکت و مظهر اصالت خانواده و روستایش بود.
رفتنش اما حکایت غریبی بود.
گویی این پدر زحمتکش تاب و تحمل دوری فرزندش را نداشت و در هفتمین روز درگذشت سید محمود، او نیز از میان ما رفت.
سید نعمت علیزاده؛ بازمانده نسل قدیم روستای گیلاس در روز دوشنبه نهم مرداد ماه (برابر با دهم ماه مبارک رمضان)، بدرود حیات گفت و یک روز بعد با حضور جمع زیادی از اقوام و بستگان و اهالی روستای گیلاس، تشییع و در جوار مسجد سید حسن ولی این روستا به خاک سپرده شد.
مجلس یادبود پایانی آن مرحوم در روز پنج شنبه ۱۲ مرداد (سیزدهم رمضان) به صرف افطار در حسینیه سید حسن ولی روستای گیلاس برگزار می شود.
۸ دیدگاه برای “پدری که تاب دوری فرزندش را نداشت…”
مرد دنیا دیده و با تجربه ای بود
رحمت خدا بر او باد
خدا بیامرزه روحش شاد…. فقط یه خاطره قشنگ میشه گفت :محرم چند سال قبل که برف هم بودآن سال /نزدیک حمام روستای گیلاس منتظر دسته عزای کندلو بودیم سید بزرگوار عکس امام با رهبر عزیز را در دست داشته تو برف با یه حالت خاصی داشت میامد خیلی واسم جالب بود خدا رحمتش کنه….
با رفتن سید نعمت، یک پیر دیگراز جمع اندک پیران گیلاس کم شد و من نمی دانم در این حال و روز از تهدید بی پیری نگران باشم یا به فرصت جوان بودن جمعیت گیلاس بیاندیشم.
به نظر من به هیچکدوم فکر نکن برو زندگیت رو کن اینا واست آب و نون نمیشه. چی؟ نه توشه آخرت هم نمیشه. ازما گفتن.
اینا بخشی از زندگی ماست…
بله اون که صد درصد.
تو بیندیش واس حالت خوبه اما دیگران که نمی اندیشن چه فایده.
به نظر من این اندیشه رو جایی بکار ببر که واسش ارزش قائل بشن نه این که بزنن تو سرش.
خدا رحمتش کند روحش شاد
پیران هر قومی پیامبران آن قوم اند
اگر به دقت بیاندیشیم ملتفت میشویم که به واقع نیز چنین است .خداوندگار سید نعمت رحمتش کناد و در بهشت برینش جای دهاد.