اینجا همان “شَمِّ شین” است؛ خودتان را معرفی کنید!

 در کتاب جامعه شناسی روستایی آمده است: “روستا عبارت از محدوده‌ای از فضای جغرافیایی است که واحد اجتماعی کوچکی، مرکب از تعدادی خانواده که نسبت به هم دارای نوعی احساس دلبستگی، عواطف و علائق مشترک هستند، در آن تجمع می یابند …”

این تعریف برای ما که یا روستازاده ایم و یا روستایی زاده، دور از ذهن و نا آشنا نیست و اگر بگویم که ما با همه ی وجود این احساس دلبستگی و علائق مشترک را لمس کرده ایم، اغراق نکرده ام.

بزرگان ما همواره تلاش کرده اند که مظاهر این دلبستگی و صمیمیت در قالب مناسک و سنت ها حفظ شود تا به هر بهانه ای که شده است، این جمع محفوظ بماند. البته هر کدام به تناسب زمان و مقتضیات دوره ی خود، عمل کرده اند.

مثلا در زمانه ای که همه ی اهالی در چهار فصل سال در گیلاس ساکن بودند، دید و بازدید از یکدیگر را به تعویق نمی انداختند و در دوره های زمانی منظم و گاه و بی گاه به بهانه های گوناگون، به خانه های ساده و بی آلایش یکدیگر می رفتند. ((شب نشینی)) های شب های بلند زمستان و گعده های طولانی پشت کرسی زغالی، مثل نماز یومیه واجب بود! و برپایی ((دوره)) در روزهای اول نوروز، قانون سفت و سختی بود که ارباب و رعیت نمی شناخت!

 کمک کردن به یکدیگر در ایام کار کشاورزی و حتی خانه سازی و … هم یکی دیگر از مظاهر صمیمیت میان مردم روستا بود که از آن با عنوان ((جَمی)) یاد می کردند. مثلا می گفتند: “اَمروز اِنی اَمِه جَمی؟” و البته در اولین فرصت خودشان هم جبران می کردند و به همان اندازه ((کایَر)) او می شدند.

اینها سلوک پدربزرگ های ما بود و حالا که تقریبا همه ی اهالی بومی به شهر ها مهاجرت کرده اند، پدران ما با ارج نهادن و حفظ مناسکی نظیر عزاداری ایام محرم، مناجات خوانی های شب های ماه رمضان، حضور مداوم در هیئت درس قرآن و مشارکت فعال در غم و شادی اهالی و نیز بازآفرینی و آفرینش آیین هایی نظیر کوهپیمایی خانوادگی، یادواره های شهدا و برپایی برنامه هایی مانند یاد اهالی سفرکرده و همایش رزمندگان گیلاسی به سهم خود این صمیمیت و همدلی را حفظ کرده اند.

امروز اما شرایط و زمانه رنگ و بوی دیگری گرفته است و جهان مجازی یا دهکده ی جهانی، فرصت های تازه تری را برای ما ایجاد کرده است. درگاه گیلاس  در نظر دارد با بهره گیری از این ابزار مدرن، گام جدی دیگری در جهت پرداختن به همان علائق مشترک و حفظ دلبستگی و صمیمیت میان اهالی بردارد. بنابراین ما از همه ی اهالی انتظار داریم که ضمن حضور جدی و مداوم در این خانه مجازی، با ابزار هایی نظیر ثبت نظرات شخصی به همراه ذکر نام و نام خانوادگی، ارسال مطالب و تصاویر و ذکر خاطرات و دغدغه های شخصی، یاد “شب نشینی” ها و “دوره” های سال های دور را زنده کنند.

مگر می شود به خانه شما مهمانی بیاید و شما او را نشناسید؟! ما هم مشتاقیم مهمان های خانه صمیمی درگاه گیلاس را بشناسیم! پس؛ از همین حالا شروع کنید و با ثبت یک نظر با ذکر نام و نام خانوادگی، حضورتان در مهمانی درگاه گیلاس را اعلام نمائید.

سردبیر